Często mówi się o precyzji rytmicznej, o tym, że warto grać „równo”. Ale co to właściwie znaczy? Spróbujmy to doprecyzować za pomocą konkretnych wartości.

Nasze ucho potrafi wyczuć przesunięcie między dwoma dźwiękami już wtedy, gdy różnią się zaledwie o 5–10 milisekund. Tymczasem nasz czas reakcji na dźwięk to około 100–180 milisekund — czyli zdecydowanie za wolno, żeby zagrać równo z innym muzykiem. Dlatego w grze na gitarze nie chodzi o reagowanie, tylko o przewidywanie. Rytm czujemy na podstawie tego, co usłyszeliśmy wcześniej. Potrzebujemy więc przynajmniej kilku uderzeń metronomu, fragmentu nagrania albo gry drugiej osoby, żeby — po chwili — dołączyć z odpowiednią precyzją.

Dla kontekstu: 100 ms to długość szesnastki w tempie 150 BPM – a więc wartość rytmiczna, która często występuje w muzyce.

W praktyce warto nagrywać swoją grę i stawiać sobie konkretne cele. Jeśli zdarza mi się spóźniać lub przyspieszać o 70 ms, moim celem jest zejście do 50 ms. Gdy to się uda – celuję w 30 ms, a następnie w 20 ms. W okolicach 10 ms większość słuchaczy uzna naszą grę za bardzo dobrze zsynchronizowaną, ale w wirtuozerskich stylach wymagających najwyższej precyzji rytmicznej warto dążyć do dokładności w granicach 5 ms.

W poprawie precyzji pomagają m.in.:

• Wyobrażenie, że to my kontrolujemy metronom – jakby każde jego uderzenie było efektem naszej wewnętrznej decyzji.
• Granie jasną barwą dźwięku – im więcej wysokich częstotliwości, tym łatwiej wychwycić nawet niewielkie przesunięcia rytmiczne.
• Regularne nagrywanie się – pozwala słuchać swojej gry z dystansu, bez rozpraszania uwagi samym graniem i obsługą instrumentu.